به گزارش خبرنگار فرهنگی «سراج24»، مدتی پیش که رضاداد به رسانه ها گفته بود جشنواره امسال حاشیه نخواهد داشت و فیلمهای اجتماعی به بخش مسابقه راه یافته اند، اگرچه هنوز تعریف مشخصی از سینمای اجتماعی وجود نداشت اما خیلی ها حرف رضاداد را پای شناختش از ان فضا گذاشتند و منتظر بودند در جشنواره سی و سوم فیلمهای اجتماعی ببینند.
حالا و در چهارمین روزجشنواره مخاطبان بودند و فیلمهایی که هنوز مرزبندی مشخصی در اجتماعی بودن یا سیاه بودنشان نبود.
در فیلمهای سه روز اول منهای یکی دو فیلم، باقی فیلمها «همان آش و همان کاسه» جشنواره ها و سالهای قبلی سینما بود.
پیش از آغاز هر سکانس می شد حدس زد چه اتفاقی خواهد افتاد چون کارگردان ها حتی باسابقه ترین هایشان «سطحی» شده بودند و مردمی را نشان می دادند که خودشان هم دوست ندارند خودشان را در آینه ببینند. شاید برخی معتقد باشند در سینما نباید شعار داد اما در سینما باید کمی شعار داد. شعار زدگی مفرط اگرچه مذموم است اما فیلم بی شعار فیلم بی آرمان است و فیلمهای این سه روز مصداق این بی آرمانی بودند.
در میان خواب عمیق جشنواره در روز اول با فیلمهایی به شدت کسل کننده و تلخ ( قول، ناهید، ارغوان، بوفالو و این سیب هم برای تو) باید یک مستند خودنمایی کند. من می خوام شاه بشم شاید قوی ترین اثر پخش شده در کاخ جشنواره بود.
از مجموع 5 فیلم بلند روز اول درون مایه ی دو اثر خیانت بود، یکی قتل، یکی دزدی و دیگری طلاق!
در روز دوم اگر کار تحسین برانگیز جلیلوند نبود، عاقبت «فیلمهای به اصطلاح اجتماعی» جشنواره همان ویژگی های روز اول را داشت. «خانه دختر» که به نظر می رسد صدایش بعدا بیش تر دربیاید، با پیش زمینه کوبیدن مذهب، سنت و هرچه به اینها بستگی دارد توسط شهرام شاه حسینی ساخته شده است. شهبازی کارگردان «دربند» آن را نوشته است و روایت تلخ و سیاهی از خود کشی یک دختر است. دختری که در «اثر وضعی» خانواده مذهبی بدترکیب خود کشته می شود.
«خانه دختر» را می توان تکمیل کننده سه گانه یک خانواده محترم، خانه پدری و خودش باشد. اگرچه به گفته رضاداد جشنواره امسال بی حاشیه است اما «خانه دختر» به تنهایی و تا جشنواره بعدی می تواند برای سینما حاشیه داشته باشد.
در اینجا از اشاره به داستان خودداری می کنیم چرا که در این باره بسیار خواهید شنید.
در روز دوم «خداحافظی طولانی» فرزاد موتمن با اینکه انتظار متفاوت بودن از آن می رفت اما روایت ساده لوحانه و با ترحم به خانواده کارگری که اتفاقا عاشقانه هایی هم دارد هیچ تفاوتی با مسیر قبلی این مدل فیلمنامه های ایجاد نکرده است.
«عدالت» موضوع فراموش شده سینما در "چهارشنبه 19 اردیبهشت" وحید جلیلوند روی پرده سینما می رود. نگاه انتقادانه به وضعیت عدالت اجتماعی در کشور که اتفاقا به روایت اهلش «یعنی کارگران» به تصویر کشیده می شود، از چهارشنبه 19 اردیبهشت فیلمی با شخصیت ساخته است. فیلمی که حتی درون مایه فلاکت بار و غصه دارش از شخصیتش نمی کاهد.
کاش کارگردانهایی که بلد نیستند درباره دفاع مقدس فیلم نسازند. این جمله ای است که خیلی ها بعد از تماشای حکایت عاشقی به زبان آوردند چرا که معتقد بودند با یک فیلمنامه وساخت ضعیف حتی اگر بهرام رادان را هم برای بازی دعوت کنیم کار از آب در نمی آید.
درباره فیلم های روز سوم شاید بعدا درباره «مرگ ماهی» روح الله حجازی بعدتر بیشتر بشنوید اما نه به خاطر فیلمنامه نسبتا ضعیفش بلکه نام حجازی که بعد از دو فیلم قبلی اش همه انتظار برای دیدن فیلم سومش را دارند. روح الله حجازی در مرگ ماهی می خواهد از نقش مادر در سرو سامان دادن خانواده بگوید. مادر علی حاتمی نمونه فوق العاده شده «مرگ ماهی» است و به نظر می رسد حجازی کاری جز تخفیف داستان مادر انجام نداده است. به هر روی تلاش برای انجام پروژه ای درباره مادر قابل تقدیر است.
شکاف به موضوع طلاق و فرزندآوری توامان می پردازد، فرزند و تجدید نسل به امری زورکی و چالش برانگیز تبدیل شده است.
تگرگ و آفتاب یک داستان عشقی دهه شصتی است که قاطی فضای جنگ می شود یعنی با حذف صحنه های جنگی نیز اتفاقی برای فیلم نمی افتد.
احتمال باران اسیدی که می خواست به همه چیز گیر بدهد و تنهایی یک روشنفکر بهانه خوبی برای این ماجرا بود، کسل کننده به نظر می آمد و خارج رفتن تماشاگران از سالن برای این فیلم طبیعی بود.
